2 kids and counting...

Ladies en gentlepeople, laat ik het maar even blog-officieel zeggen; wij verwachten ons derde kindje! Volgens de experts is de verwachte geboortedatum van dit Humpie 1 april 2024, maar wij hopen dat hij/zij een dagje later komt, want dat is onze trouwdatum. En voor de wiskundigen onder ons; 02-04-2024 staat ook gewoon leuker dan nationale grapjesdag. [e-1f609]

Toen ik ongeveer 11 weken zwanger was hebben we het aan Jut en Jul verteld. Ze kregen allebei een cadeautje voor hun neus dat ze uit mochten pakken. In allebei de pakjes zat een katoenen shirtje in maat 56/62. Ze begrepen wel dat ze dat zelf niet meer pasten maar wie zo’n shirtje dán aan moest trekken, bleef een beetje mysterieus. Toen het kwartje tenslotte viel, was Jut direct enthousiast. Hij is sindsdien druk met briljante naamsuggesties voor de baby, die meestal verdacht lijken op de namen van de personen die al in ons huis wonen… Jul moest er wat langer aan wennen, maar vindt het inmiddels ook wel interessant. Ik heb op m’n telefoon een app geïnstalleerd waar je de gemiddelde groei van een ongeboren kindje kunt volgen. Daar vergelijken ze de lengte van het kindje elke week met een andere vrucht. We begonnen bij een sesamzaadje en via onder anderen een braam, een pruim en een peer zitten Humpie nu ongeveer op de afmetingen van een banaan. Een andere app toont animaties van hoe het kindje in mijn buik er ongeveer uitziet en beschrijft hoe de ontwikkeling ongeveer gaat. Ook die foto’s worden nauwlettend in gaten gehouden en bekeken door de grote broer en zus.

Afgelopen week mochten de chef en ik op voor de 20 weken echo. Tot het moment dat we het gebouwtje binnenstapten, twijfelde ik of ik deze keer wél het geslacht wilde weten, maar uiteindelijk hebben we besloten dat we het toch niet wilden weten. Humpie had dat kennelijk ook meegekregen, want verstopte zich ijverig voor de echoscopiste. Het kindje ligt/lag met het ruggetje naar buiten, en de armpjes en beentjes naar binnen. Daar kan het ook mee te maken hebben dat we aan de buitenkant nog weinig beweging voelen. In tegenstelling tot grote broer, lijkt Humpie geen bovenmaats hoofdje te hebben. En ook verder leek Humpie geen opvallend grote baby. Dat stelde me een beetje gerust want Jut liep op een zeker moment vier weken voor op de groei en werd uiteindelijk als ruime negen ponder geboren… Humpie verstopte zich zó ijverig, dat de echoscopiste het hartje niet precies kon zien. Dus op een zeker moment kreeg ik de opdracht om met m’n buik vol gel en m’n broek op m’n knieën de praktijk rond te springen en te squatten, in de hoop dat Humpie een beetje zou gaan draaien. Het is er hoe dan ook één van het eigenwijze soort, geeeeeeeeeen idee waar zij of hij die eigenschap vandaan heeft…

Gelukkig kon de echoscopiste uiteindelijk alles zien wat ze wilde zien en vulde ze op haar formulier in dat ze ‘geen reden zag tot verder onderzoek’. Hetgeen betekent dat Humpie goedgekeurd is en voor zover we nu zien en weten gezond lijkt te zijn. Nu kunnen we ons gaan storten op namen (mochten jullie nog suggesties hebben; be our guest), het definitief bepalen van de kleurtjes van de babykamer en meer van dat soort plezierigs.

Ondertussen merkt(e) de chef duidelijk dat deze zwangerschap voor de kinderen en hem anders is dan de vorige twee. Ik heb meer klachtjes en kwaaltjes, mijn brein lijkt verdacht veel op zo'n zandbakspeelding met gaatjes en mijn humeur vliegt soms van plus duizend naar min duizend in minder dan een halve seconde... Ik maak mezelf wijs dat iig dat laatste maar van tijdelijke aard zal zijn en dat ik tegen de bevalling die zeef misschien wel aan de verloskundige mag overhandigen.

We shall see!