Kijk mijn lichtje

Heeel lang geleden emigreerde een geboren Groningse met haar man uit het hoge Noorden naar het verre Ede. Daar woonden ze op den duur met 4 kinderen, die op een goede dag ingewijd werden in het fenomeen van 'Sint Maarten lopen'. De moeder had van tevoren wat buren ingeseind en op de avond van 11 november liep haar zingende kroost, elk met een minder of meer zelfgeknutselde lampion (met daarin een ECHT waxinelichtje) door de straat om bij allerlei buren wat lekkers in ontvangst te nemen. Jaren later heeft voornoemd kroost zelf een gezin en vandaag gaat mijn spreekbeurt over de tweede dochter van het gezin.

Tromgeroffel........... die dochter ben ik. En ik heb dus inmiddels zelf drie kinderen, waarvan er twee zelf kunnen lopen en zelf kunnen zingen. In onze straat is Sint Maarten booming, dus vorig jaar hebben de Jut en Jul voor het eerst meegedaan. Dit jaar had ik zowaar al een tijd van te voren een plan voor het knutselen van de lampions, weliswaar deels voortbordurend op die van onze nichtjes, een jaar daarvoor. In de herfstvakantie, toen Jetje een dagje haar vrienden en vriendinnen van het KDV bezighield, printte ik een vier exemplaren van dezelfde kleurplaat. Ik kleurde er zelf ééntje (zogenaamd om de voor de gelegenheid aangeschafte nieuwe stiften te testen), liet Jut er 1 kleuren, en Jul mocht er twee in kleuren. Daarna smeerde ik de kunstwerken in met een beetje slaolie en liet ze drogen. Ondertussen hadden Jut en Jul elk van twee kartonnen bordjes de buitenste rand van de onderkant versierd met kunstwerken. De binnenste cirkel van het bordje knipte ik uit. Vervolgens knipte ik de kleurplaten ook in een cirkelvorm uit en "huup huup, barbatruuk" de kleurplaatjes pasten precies in de gaten in de kartonnen borden. En toen was het een kwestie van twee borden met nietjes aan elkaar maken en er een lampje tussen te frommelen en toen waren we er klaar voor.

Maar eerst deed ik nog een ontdekking. Jarenlang had ik gezongen over Sint Maarten die jarig was vandaag (op 11 november dus). Turned out dat de man best iets deed op 11 november, maar dat dat niet 'jarig zijn' was. Gelukkig kende Google méér Sint Maartenliedjes en dus leerde Jut en Jul vanmiddag binnen tien minuten een ander liedje; "kijk mijn lichtje, kijk mijn lichtje. Zelfgemaakt, zelfgemaakt. En ik mag vanavond, en ik mag vanavond, laat op straat, laat op straat." (Te zingen op de wijze van Vader Jakob). Met hun elk een linnen tasje om en hun lampion in de hand, gingen Jut en Jul op pad. Ik mocht mee; de chef en Jetje bleven thuis om snoep uit te delen aan het kroost dat bij ons aanbelde.

Jul had gelijk de smaak te pakken en mijn instructie om duidelijk te zingen, was over gekomen. Jut daarentegen vond het allemaal maar spannend en kreeg geen geluid uit z'n strot. Pas bij het vierde of vijfde huis, waar naast de bewoner een tamelijk imponerend kalf van een hond in de deuropening verscheen, begon hij mee te zingen. En vanaf toen heeft hij dat bij elk adres met meer of minder enthousiasme gedaan. Ze waren de helden van de avond met hun zelf geknutselde lampions en hun originele liedje. Dat stomme liedje van Sint Maarten en die paardenstaarten heb ik hen min of meer grundsätzlich verboden te zingen, dus dat deden ze ook niet.

Na een uur lopen en zingen, begon Jul met z'n lampion de straat aan te vegen van vermoeidheid. Toen zijn we maar weer naar huis gegaan om tenslotte bij papa en Jetje nog wat te bietsen. Met elk een bak vol snoep in hun bezit, gingen ze moe maar voldaan naar bed. Gelukkig is het over 364 nachtjes alweer Sint Maarten.