Trots op Jul

Zoals jullie wel doorhebben, zit het blogjes schrijven nog niet zo in mijn systeem. In tegenstelling tot Feestboek, slinger ik hier niet zo vaak een quote van mijn eigen of andermans/andervrouws kroost online en wauwel ik al evenmin een eind weg over het één of andere (on)belangrijke onderwerp. Maar goed, hoog tijd om dus weer eens een blogje te schrijven. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier is het as we speak herfstvakantie. Ik ben deze week vrij, tezamen met Jul. Jut gaat wel ‘gewoon’ twee dagen naar zijn vrienden en vriendinnen van het KDV. (“Weet je mama, ik ga met (insert naam meisje van het KDV) trouwen… En met jou. En met papa.”) Dat we een contract hebben inclusief vakantiedagen stamt nog uit de tijd dat ik naast mijn werk op school ook op een BSO werkte. En aangezien BSO’s de neiging hebben om júist in vakantieweken veel open te zijn, was het handig dat Jul en naderhand Jut in die vakanties ook naar de opvang kon. Nu is het eigenlijk niet echt meer nodig, want ik ben toch thuis. Maar aangezien hij het daar te allen tijde naar zijn zin heeft, en ik op deze manier wat quality time met Jul heb, houden we het maar zo.

Vandaag besloot ik dat ik maar eens met Jul naar het zwembad moest gaan. De ervaring leerde dat ze zo’n grote hal vol indrukken plus daarbij overal bakken met water, zó indrukwekkend vond, dat ze meestal eerst een tijd alles bij elkaar brulde, alvorens heel voorzichtig en dan alleen nog op papa’s of mama’s arm een klein beetje in de rondte te durven spatteren. Maja, zo langzamerhand komt ze op een leeftijd dat zwemles wel een programmaonderdeel gaat worden, dus hoog tijd om wat aan die angst voor water te doen. Ik deed al dagen olijk tegen haar, maar zette me inwendig schrap om ten aanschouwen van de medezwemmers m/v een hysterisch kind te moeten zien te kalmeren. Had ik ff verkeerd gedacht. Jul was de hele ochtend vol van een enthousiaste spanning, fietste druk kletsend mee naar het zwembad en zelfs toen we in onze zwemkleding bij de kluisjes stonden en ze het zwembad al kon zien, bleef ze vrolijk kletsen. De verplichte douche vond ze dan weer wel n rottig ding, maar verder wandelde ze zó met haar bandjes om het ondiepe (0.45m) badje in. Nadat ze daar wat had rondgebanjerd, stelde ik voorzichtig voor om in het iets diepere (0,90m) bad ernaast eens te kijken hoe het zou gaan. Ze ging zonder mankeren met me mee en spetterde olijk in de rondte. In het begin moest ik haar wel vasthouden, maar het duurde maar even of ze dobberde op eigen houtje in haar zwembad rond. Haar enthousiasme viel zelfs één van de badjuffen op. Ze hurkte aan de rand van het bad, en vroeg aan Jul hoe ze het vond. Jul begon (als echte dochter van dr moeder) direct een heel betoog om haar enthousiasme te betonen. Nu ik wat moed had gekregen door Jul’s enthousiasme, informeerde ik of de kinderen met zwemles in dit badje beginnen of gelijk voor het echie in het diepe gaan. De badjuf (die zich voorstelde als juf pannenkoek [e-1f609]) vertelde dat er eerst een tijd in het ‘recreatiebad’ geoefend werd alvorens naar het diepe bad te verkassen. Dat klonk goed. Ze adviseerde om Jul z.s.m. in te schrijven, omdat er een wachttijd is van een half jaar. Nou, dat gaan we binnenkort dus maar doen.

Ik was buitengewoon trots op onze dappere dame die, na twee uur waterpret eigenlijk nog niet weg wilde, maar zelfs zonder toestanden meeging toen ik wél graag naar huis wilde.

Zoals mijn favoriete artiest het (ongeveer) verwoordt; “Want ik ben voor alles bang geweest, voor grote drama’s bang geweest, maar ik bleek bang, ik bleek bang voor niks. Oh, ik ben voor alles bang geweest, voor een hysterisch meisje bang geweest. Maar ik bleek bang ik bleek bang, bang voor niks.”