Overpiekeratie

Excuus voor de ietwat gekke titel voor dit blogje. Ik heb het zelf bedacht, omdat het wel een beetje samenvat wat hier nu volgt. Dus sorry aan iedereen die een lollige uiteenzetting over ons kroost verwachtte; mogelijk lukt dat een andere keer weer.

Het is inmiddels ruim tien jaar geleden dat in de tijd voor Pasen mijn wereldje als nogal naïef, misschien wat wereldvreemd meisje begon te rommelen. De climax kwam op Eerste Paasdag, toen afgekondigd werd dat 1 van onze dominees geschorst zou worden naar aanleiding van overtreding van het zevende gebod. Sinsdien heb ik elk jaar rond Pasen een soort buikpijn van “oh ja, dat was toen”. Al werd het gelukkig elk jaar een beetje minder; helemaal weg is het gevoel tot op heden niet. Ook niet toen ik op advies van vrienden nog eens het gesprek aanging met de desbetreffende dominee, vlak voordat ik naar Uganda ging.

Nog afgezien van het hele kerkrechtelijke traject rond de schorsing en latere afzetting en de dingen die ik wel wist, maar een heleboel andere mensen (lange tijd) niet, hield het mij in de tijd daarna vaak bezig hoe eenzaam de positie kan zijn van iemand die om diens gaven en talenten ‘populair’ is in een christelijke omgeving. Naderhand hoorde ik uit betrouwbare bron, hoe de desbetreffende dominee in zijn preken weleens gezinspeeld had op wat er op dat moment in het figuurlijke duisternis gebeurde, maar waar kennelijk niemand doorheen prikte.

Onlangs was het weer Pasen, en in de week voor Pasen kwam naar buiten dat iemand die met name in reformatorische kerken bekend en geliefd is, ervan verdacht werd overtredingen te hebben begaan die te herleiden zijn naar datzelfde zevende gebod. Naast de juridische mallemolen waarin hij en andere betrokken nu belanden, triggerde het weer iets in mij. Want nog niet zo lang geleden zei deze meneer zelf; ‘bekend zijn behoed niet voor strijd en zorg’. Maar kon hij (voor wat wij weten) bij niemand terecht met zijn worstelingen en fouten.

En ik weet niet zo goed wat jullie met deze overpeinzingen moeten, maar het is iets wat mij deze weken wel fiks bezighoudt en wat ik op de één of andere manier niet los kan laten. Hoewel ik precies nul invloed heb op ‘lopende’ situatie en die andere situatie al zó lang geleden is. Misschien moet ik er iets mee doen, maar ik zou niet weten wat. Mocht je mee willen, of kunnen denken in dezen; misschien is een appje of een mailtje handiger dan een openbare reactie hieronder. Nogmaals excuus voor dit weinig fleurige blogje en hopelijk gauw tot snel binnenkort.