Fijn met de trein

In midden-Nederland is de zomervakantie inmiddels een goede week oud. Aangezien het nog een poosje duurt voordat we ook daadwerkelijk op vakantie gaan, zat ik deze week thuis met Jul en Jut. Remco werkte deze week voor verandering vijf dagen, maar Jut gaat in de vakanties in de regel gewoon naar het kinderdagverblijf. Hij heeft het daar erg naar zijn zin en op die manier heb ik wat tijd samen met Jul. Dinsdag hebben we haar hele kamer opgeruimd en gepoetst en donderdag hebben we samen kwarktaart gemaakt.

Zondag waren we bij mijn ouders geweest (die een dorp verderop wonen) en mijn moeder opperde dat Jul en Jut deze week wel een nachtje konden blijven slapen. In eerste instantie had Jul er wel oren naar, maar alleen als ze samen met haar broertje mocht. Oma vond het allemaal prima, maar het leek mij lang geen slecht idee als Jul in haar eentje uit logeren zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdag brachten we Jul met haar weekendtas bij opa en oma. Na het afgesproken nachtje, bleek het zó goed te bevallen dat ze nog een nachtje wilde en mocht blijven. Dus hadden we zaterdag alleen Jut thuis. Ik besloot met hem op stap te gaan. Hij was nog nooit met de trein geweest; hoog tijd om daar verandering in te brengen. We fietsten naar station Ede-Wageningen, waar we mijn OV-chipkaart moesten opladen en voor hem een kaartje moesten kopen. Hij was de koning te rijk met z’n eigen kaartje. [e-1f609] Toen we op het perron kwamen, reed er net een trein richting Utrecht weg, maar met een minuut of tien zou de volgende komen. Dus we ploften op een bankje waar al twee koppels van de leeftijd van mijn ouders zaten. Jut was zoals altijd direct in voor een babbeltje en zo ontdekten we dat deze mensen naar Amsterdam gingen, waar een boot “zo groot als een flat” op hen stond… oh nee, lag… te wachten. Dat was voor Jut wel weer genoeg informatie. Hij zag nog heel veel andere interessante dingen. Een stoplicht dat op rood stond, een grote klok en overal borden met letters. Na een tijdje zagen we in de verte gele lichtjes verschijnen, die steeds groter werden en tenslotte bleek er een hele geel-blauwe trein aan die lichtjes vast te zitten! Nou ja, geel-blauw. Het stuk waar wij instapten, was vakkundig lichtgroen geverfd ten einde mensen ervan te overtuigen dat reizen met de geelblauwe trein heul groen is… Eenmaal ín de trein, kozen we het trappetje naar boven. Jut vond het allemaal erg interessant en zat alles te bekijken en te becommentariëren. Hij had onthouden dat we naar Utrecht zouden gaan, dus bij de tussenliggende stations, wist hij zelf dat we er niet uit hoefden. De conducteur kwam onze kaartjes knip… ehm… checken. Aan de buitenkant kan je echter niet zien dat Jut’s kaartje een kinderkaartje (aka railrunner) is. Dus ik gaf hem willekeurig het ene kaartje om te laten zien aan de conducteur en hield zelf het andere kaartje. De man scande onze kaarten en grijnsde; “deze railrunner is vast niet voor mama!” Eenmaal op Utrecht-Centraal, tilde ik Jut uit de trein. Hij keek om zich heen en vroeg ‘waar is de Utrecht?’ Ik legde hem uit dat alles wat hij zou zien tot we weer in de trein zaten, Utrecht was. En zelfs nog meer. We gingen met de roltrap (oeh, spannend!) naar boven. Daar moesten we door de OV-poortjes om op Hoog-Catherijne te belanden. Ik scande Jut’s kaartje en liet hem eerst door de poortjes gaan. Hij wachtte netjes tot ik ook door het poortje kwam en liep voorbeeldig netjes aan mijn hand mee naar de winkels. We hebben een paar kledingwinkels bezocht, maar uiteindelijk vonden we alleen leuke shirtjes voor Jul. Bij de C[e-38]A wilde Jut ontzettend graag bij de babykleertjes kijken, want “dat is zo sssssssschattig!” Hij was het wel met me eens dat wij niemand in huis hebben die al dat schattigs zou passen… Ik wilde eerst bij een eettentje wat lunch kopen, maar dat eettentje was iets te havermelk-hip voor n moeder en een peuter uit een bovenmaats durp, dus we hebben gewoon bij de Albert Heijn wat lekkers gekocht en opgesmikkeld. Gedurende de hele expeditie liep Jut lief en geduldig mee en luisterde heel goed. Volgens mij heb ik de hele tijd met een trotse grijns op m’n snoet rondgelopen… Op de terugweg kwamen we in een drukke trein, waar ik ternauwernood zag dat ik bijna instapte bij de stiltecoupé. In de coupé waar we uit eindelijk terechtkwamen, was maar één plekje. Ik zette Jut op mijn schoot, toen de vrouw tegenover ons haar spullen wat herschikte en er een plekje voor Jut bleek. Hij begon direct welgemoed een gesprek met zijn buurvrouw, maar omdat ze geen Nederlands sprak, werd het wat Babylonisch tussen hen en gaf hij de moed gauw op. Deze keer was het nieuwe van het treinreizen er wel een beetje af en was hij blij toen we weer in Ede uitstapten. “De trein was stom,”zei hij. “want ik moest de hele tijd stil zijn.”

Maar toen ik ’s avonds onze uitgetelde peuter in bed legde, zuchtte hij tevreden; “Ik vond het leuk in de trein.”

‘Ik ook,’dacht ik. ‘En ik ben apetrots op mijn grote kerel!’