Oh how I love my kids

Ruim drie decennia geleden was mijn moeder hoofd huishouding en later directrice van een zogeheten serviceflat. Eenmaal getrouwd belandde haar werkzame leven op pauze, voor wat het werk buiten de deur betreft. Ze verhuisde met man en dochtertje een intens eind bij haar familie vandaan (onthoud; dit was pré internet/whatsapp/hippigheden) en in de loop der jaren kreeg ze er nog drie kinderen bij. Pas toen de jongste om en nabij naar de middelbare school ging, ging mijn moeder weer betaald werk doen en in het begin zelfs alleen onder schooltijd.

Wat ik maar wil zeggen; mijn moeder is jarenlang praktisch fulltime thuis geweest met constant haar kinderen om haar heen. En ze was daarin niet de enige. En er zijn nog steeds mensen die fulltime thuis zijn voor kinderen. En mijn moeder en al die andere ouders neem ik mijn petje af.

Ikzelf werk dus drie dagen in de week op een basisschool. Hele dagen groepen kleuters om me heen, meestal 25 over meer van die exemplaren, en ik vind het (meestal) heerlijk. Dit tot verbijstering van de technische meneer in huize Fem, die zich al vaak genoeg heeft afgevraagd waarom ik dertig kleuters om me heen zo leuk vindt, terwijl ik van die twee van ons binnen de kortste keren gillend gek wordt. Nou beste technische meneer, dat komt omdat het anders is. En als je mij niet gelooft, check het even bij mijn collega's met (jonge) kinderen. Die zeggen precies hetzelfde.

Maar valt er dan helemaal niks te lachen op zo'n dag met Jut (hij) en Jul (zij) om je heen? Oh jawel hoor. Neem nou vandaag. We schrijven dag drie van de zomervakantie. Gisteren was Jut lekker naar zijn vrienden en vriendinnen van het kdv geweest, maar vandaag moest ie zich zien te vermaken met zijn zus en zijn moeder. Wel, dat was vanochtend om zeven uur al een teleurstelling die alleen woest brullend verwerkt kon worden. In de loop van de ochtend schommelde zijn humeur als ware hij een hormonaal vrouwmens. Waarbij hij net als zijn zus en zijn moeder een stelregel hanteert; thuis is niks, op stap (al is het naar de Jumbo) is per definitie duizend keer beter. Dus kwam het wel ff heul goed uit dat we toch nog boodschappen moesten doen voor het avondeten. Maar goed, die boodschappen nemen geen hele dag in beslag dus rond het middaguur waren we weer thuis voor de lunch. Meneer is nogal eens hangry (chagrijnig omdat ie honger heeft, heeft ie niet van z'n vader), maar na een broodje tijgervlokken en een driekwart broodje kinnakaas, vond hij het wel weer leuk geweest. Hij schreeuwde dattie van tafel wilde en dat iedereen stom was en dat zijn zus zijn korstjes maar moest eten. Dat had ze tenslotte hedenochtend ook gedaan. Helaas ging ik niet akkoord en op mijn dringende advies weigerde zuslief ook vriendelijk voor de eer. Toen vond meneer het tijd voor serieuze maatregelen. Met z'n versnotterde, betraande en tevens roodaangelopen snoetje keek hij me aan en schreeuwde; "jij moet weg!"

Voor de zekerheid checkte ik of hij nou serieus meende dat ik weg moest, maar dat moest echt. Dus ik stond op en liep naar de kamerdeur. Ik had allang bedacht dat ik niet hele einden weg zou gaan, maar ik wilde wel eens kijken wat hij zou doen. Toen hij me zag gaan, vloog Jut van zijn stoel, greep met veel gevoel voor drama mijn been vast en schreeuwde; "jij moet hier blijven! Jij mag niet weg!" Terwijl het voor hem bloedserieuze ernst was, moest ik vooral lachen om de oprechtheid waarmee hij eerst het één had beweerd, om binnen een halve minuut even fanatiek het exact tegenovergestelde te roepen. Volgens sommigen zou hem vást een glorieuze carrière in de politiek wachten...

Toen ik wat later even zat te appen met een vriendin die haar jongens tien jaar ouder heeft dan die van mij, zei ze dat het allemaal heul erg herkenbaar klonk van toen zij ze zo klein had. He gelukkig, dan ligt het niet aan mij. ;)

Gelukkig gaan we (soort van)morgen naar Duitsland. Daar is het leven vást beter dan thuis met de hele dag je moeder en je zus die je op je zenuwen werken.