never a dull moment...

Nu ik al lange tijd niet meer op school aan het werk ben en mijn wereldje zich een beetje beperkt tot ons huis, de kerk, de dichtstbijzijnde winkels en het naar school brengen en weer ophalen van Jut en Jul, maak ik ook weinig vermeldenswaardigs mee. Maar gelukkig (voor jullie [e-1f609]) ben ik gezegend met levendige en verbaal nogal vaardige kinderen, dus gooi ik er maar even wat quotes en acties van ons olijke duo in.

Jut heeft op de radio een nieuw woord gehoord; promovenda. Vermoedelijk heeft hij de reclame van een verzekeraar nét verkeerd verstaan, maar dat mag de pret niet drukken. Hij lijkt zich helemaal niet bezig te houden met de betekenis van dit woord, maar terwijl hij aan het spelen is hoor ik hem af en toe, schijnbaar totaal willekeurig, “promovenda… promovenda…,”mompelen. Toch een bijzonder woord voor een vierjarige en wie weet hoe profetisch het ooit zal blijken te zijn…

Dan zijn zus. Die is de laatste tijd steeds meer aan het lezen. Zo ook deze dag. Ze bestudeert de achterkant van een leesboekje. Half hardop is ze aan het lezen, tot ze op een nieuw woord stuit. ‘Mama, wat is een uitvegerij?” Wie het weet, mag het zeggen. En ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat zelfs het schier alwetende google dit niet weet…

Op een middag zijn de chef en ik allebei even boven bezig. Jetje ligt te slapen en Jut en Jul spelen in de tuin. In de zandbak zijn ze hele verhalen aan het naspelen en de ervaring leert; zolang het goed gaat, moet je je er zo weinig mogelijk mee bemoeien, anders is het binnen de kortste keren gedaan met de rust. Als ik op een zeker moment weer beneden ben en de tuin in kijk, om te zien of het nog gezellig is in de zandbak, blijken Jut en Jul geen van beiden nog in de zandbak te zitten. Meer precies; Jut blijkt boven op de schutting geklommen te zijn. Met één voet staat hij op de bovenste plank van de schutting en met z’n andere voet op het gaaspaneel dat haaks op de schutting staat en waar een klimop tegenaan groeit. Hoewel Jut niet bang lijkt te zijn, lijkt hij ook niet precies te weten hoe hij nu verder moet. En of hij óver de schutting zal klimmen (naar de tuin van de buren) of toch maar weer naar beneden. De chef, die het gaaspaneel eigenhandig met een paar krammetjes heeft vastgezet, vindt 20 kilo kleuter net wat veel van het goede voor zo’n niet erg stabiel gaaspaneel, en vist zoonlief gedecideerd weer van de schutting. “Klimmen doe je maar op het klimrek in de speeltuin,”zeggen wij. En ik denk even aan die puber in mijn netwerk, die jaaaaaaaaaaaaaaren geleden als peutertje van twee jaar op sokken tot boven in het hek rond een voetbalkooi was geklommen. Dan valt zo'n schutting van net twee meter hoog nog wel mee...

Deze week zijn Jul en de chef druk met de geneugten van de avondvierdaagse. Het is de eerste keer dat wij zoiets als ouders mee maken en wegens de weersomstandigheden draait het geheel mogelijk uit op een halvevierdaagse, maar dat zij zo. Het betekent echter dat we vroeg eten en dat ik daarna alle taken en klusjes in huis in m’n eentje moet/mag doen. Helaas wil het geval dat Jetje aan het begin van de avond nogal last van krampjes heeft. Nu kan ik daar niet altijd direct wat aan doen, maar gelukkig; Jut to the rescue. Hij gaat naast de box staan en zingt aandoenlijk rustig liedjes voor zijn zusje. Maar als Jetje op het hoogtepunt van een kramp, steeds harder begint te schreeuwen, zingt Jut ook steeds harder om er bovenuit te komen. :o Ach ja, het gaat om de goede bedoeling, en die is ruimschoots duidelijk.