Lief

Jul en ik zitten te knutselen. Toen onlangs mijn collega één van de kleuters op het hart drukte dat hij ‘thuis maar eens moest gaan oefenen met vouwen,’ dacht ik; ‘ja, misschien moet ik dat ook maar eens met Jul gaan doen.' Ze is dubbel genetisch belast met een niet al te degelijke fijne motoriek (en ik maar denken dat min keer min plus was…), dus een beetje extra oefenen kan geen kwaad. Ze doet ijverig haar best en vouwt een bakje, een fotolijstje en een bloem. Terwijl ik weer wat anders ga doen, zit Jut nog met de vouwblaadjes te rommelen. ‘Mama, ik maak een boekje,’zegt ze. ‘En straks ga ik er iets in schrijven. Het boekje wordt voor jou.’ En dan na een korte stilte; ‘ik schrijf ‘lieve mama’, want soms doe je ook nog wel eens lief.’ En dat op een toon alsof ze zélf verbaasd is over haar constatering…

Ik zit op de bank met m’n gestaag doorgroeiende babybuik. Het is nog net geen bijzettafeltje, en af en toe duikt her of der een bobbel op. Jut laat voor even zijn autootjes in de steek en kruipt naast me op de bank. Hij legt z’n hand tegen mijn buik en zijn hoofd op mijn buik. ‘ik vind jou lief,’mompelt hij. ‘En ik vind de baby ook lief!’ Ik verzeker hem dat de baby en ik hem ook lief vinden en geniet nog even van zijn knuffel en het feit dat hij even rustig op één plek zit. [e-1f609]

Nadat ik op m’n telefoon een boodschappenlijstje heb gemaakt, m’n jas heb aangetrokken en m’n tas heb gepakt, zeg ik tegen Jut; ‘kom kerel, dan gaan we boodschappen doen.’ Hij buigt zich over zijn auto’s en schudt zijn hoofd. ‘Ik blijf thuis,’zegt hij gedecideerd. Nu weet ik dat hij op zich best lang heerlijk rustig met z’n autootjes bezig kan zijn, maar erop vertrouwen dat dat ook goed gaat als hij een half uur helemaal alleen thuis is, gaat me net te ver. Dus ik pak zijn jas van de kapstok, vis Jut van de grond en trek hem zijn jas aan. Als zijn rits dicht is, slaat zijn armen over elkaar en keert mij zijn rug toe. ‘Ik vind jou niet lief,’zegt hij beslist. En dan, om mij nog even extra duidelijk te maken dat hij het allemaal bloedserieus bedoelt; ‘ik vind jou niet lief en de baby óók niet!’

Om nog dezelfde avond, als de chef thuiskomt uit zijn werk, aan papa’s broek te staan trekken; ‘weet je, papa? Ik vind mama lief en de baby ook!’

Waarop de chef over het hoofd van onze zoon naar mij kijkt en grijnst; ‘ik ook!’