Laad me met rust

Zoals u allen allicht weet, zijn wij gezegend met een (nogal) levendig duo.

Op sommige momenten zie ik de zegening daarvan wat duidelijker dan de andere keer. Vandaag begon als een dag waarin het zien van die zegening nogal een uitdaging was. Ik werd knettergek (was je dat nog niet dan?) van het onophoudelijke "mamaaaaaaaaaaa..."en het oeverloze geharrewar om (schijnbaar) niks. Ja mensen, het hoort erbij en toen ikzelf om en nabij die leeftijd had, was ik geen haar

beter, maar goed. M'n mentale emmertje stroomde een beetje over, zeg maar. Ten einde raad slingerde ik bijgaande quote de wereld in, als een soort reminder voor mezelf. Want ik had vooral heel erg behoefte aan een poosje geen ander mens(enkind) in mijn directe fysieke ruimte. De gefrustreerde kreet 'laat me nou even met rust!' was aan het bonken aan de poort van mijn mond. (lees maar in psalm 141)Maar ondertussen bleef ergens in mijn brein hangen wat er feitelijk staat;opgeladen worden met rust.

Vol worden met rust. Dát is pas lekker.

Dus toog ik met ons boevenduo naar het centrum. Ik moest tenslotte nog een cadeautje hebben voor iemand en in het winkelcentrum vol prikkels en interessante dingen/mensen, heb ik meestal minder aanvaringen met hen dan thuis. Na de teleurstellende ontdekking dat onze favoriete speelgoedwinkel dicht was (en volgens de geruchten ook dicht blíjft), kocht ik een cadeautje bij de christelijke boekhandel. Wij zijn daar kind aan huis, dus de kinderen renden bijna letterlijk naar de hoek waar ze het speelgoed wisten te vinden. Druk kletsend gingen ze spelen, terwijl ik een beetje rondliep en wat leuks uitzocht.

Terwijl ik m'n aankopen afrekende vroeg de winkelmedewerkster of die twee kinderen in de speelhoek mijn kinderen waren. Ze vond dat ze zo heerlijk aan het spelen en aan het kletsen waren samen...

We slenterden op ons gemakje de winkelstraat door, keken hier en daar in wat winkels, de kinderen kregen een softijsje en toen was het tijd om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis mochten ze ruim een uur tv kijken. Weinig pedagogisch verantwoord, maar we vonden het alle drie erg fijn.

Oh ja, en voor de mensen die Facebookvriendjes met mij zijn; geniet er nog even van, want over een week of twee gaat mijn account de virtuele prullenbak in. Dan weet u dat maar vast.