Drie! Drie! Drie!

Jaren geleden was er een commercial van een verzekeraar. Je zag een vader en een moeder op de bank zitten en om hen heen stuiterde een peuter van enthousiasme omdat ze had ontdekt dat mama maar liefst drie! baby's in haar buik had. Ondertussen zit de vader bepaald in shock voor zich uit te staren en te bedenken welke (financiële) consequenties aan dit alles verbonden zijn. Voor wie dit even terug wil zien; https://www.youtube.com/watch?v=X-dkYnlTEtQ

Gelukkig hebben wij geen drieling en ik heb tot op heden ook geen wens in die richting. Wél hebben wij sinds een klein maandje 3 kindertjes. In de week na Pasen heeft Jetje (ja, leukerds, dit is een schuilnaam) zich bij Jut en Jul gevoegd. Ze is uiterlijk een kopie van haar zus, en scheelde vlak na de geboorte ook maar 15 gram met het geboortegewicht van diezelfde zus. Binnenkort mag ze voor het eerst naar het consternatiebureau, en ik ben benieuwd of we dan gaan horen dat Jetje het geboortegewicht van haar nog immer gróte broer bereikt heeft...

Maar goed, drie kinderen dus. Omdat Jetje via de keizerlijke weg kwam, lag ik een paar dagen verplicht plat en had de chef de glorieuze eer om het hele huishouden te draaien, alsmede de twee oudsten te vermaken, (op) te voeden, en ongeveer op tijd in hun bed dan wel op school te krijgen. Dit deed

hij uitstekend en er is niemand ondervoed geraakt of overvoed geraakt, veel kleren zijn keurig schoon; kortom gouwe kerel. Inmiddels mag ik weer wat meer zelluf doen. Wel word ik daarbij goed in de gaten gehouden en zijn bepaalde dingen mij grundsätzlich verboten, ten einde te zorgen dat ik mijn fysieke

grenzen niet meer noch eerder dan beslist noodzakelijk overschrijd en/of verleg richting het oude punt.

Jul en Jut zijn inmiddels wel aardig gewend aan hun nieuwe zusje. Jul overlegt graag met ons hoe we bepaalde dingen aan kunnen pakken. Bijvoorbeeld; 'mama, als jij Jetje niet mag tillen, moet je haar maar in de Maxi-Cosi doen. Dat is vást makkelijker.' Waarbij de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de ene keer wat meer pedagogisch verantwoord op haar ideeën reageer, dan de andere keer... Jut ondertussen was vanaf het eerste moment verliefd op zijn zusje en zingt als het zo uitkomt heel lief slaapliedjes voor haar. Maar vorige week kwam de al langer gevoelde teleurstelling eruit; "mama, krijg ik dan morgen een broertje? Want ik wilde eigenlijk een broertje, maar Jetje is een zúsje!" Helaas voor hem lag de volgende dag niet op miraculeuze wijze een broertje in de box. Hij verbeet zijn teleurstelling manmoedig en is nog steeds evenzeer gesteld op zijn kleine zusje.

Ikzelf ben ondertussen over t algemeen vrij trots op hoe relaxed ik in het hele 'babygebeuren' sta, ten opzichte van de toch wel lichtelijk depressieve dagen na de geboorte van Jul. Maar omdat er altijd uitzonderingen op de regel bestaan; gisteren was de chef weer voor het eerst sinds bevalling

volgens zijn gewone werktijden aan het werk. Dit betekende dat ik voor het eerst van 6 uur 's ochtends tot 5 uur 's middags de zorg had voor drie kinderen, waarvan er twee vakantie hebben en dus ook de hele dag thuis waren. Jetje was van de weeromstuit (en mogelijk nog van de drukke verjaardag van Jul,

zondagmiddag) fiks uit haar doen. Ze huilde veel en sliep en dronk weinig. Wat bij mij weer allerlei weinig opbeurende gedachten triggerde van 7 jaar geleden. Gelukkig ben ik niet de eerste moeder in deze situatie en ik zal allicht ook niet de laatste zijn, dus ik werd bemoedigd door een moeder, die haar jongste

al wat ouder heeft en precies wist hoe het voelde, die eerste weken. It takes a village to raise a child...

Vandaag zijn Jut en Jul met opa en oma op stap en ben ik alleen thuis met Jetje. Tot nu toe gaat het beter dan gisteren, dus ik heb goede hoop dat het donderdag ook wel goed komt. Nou; sjaloom en houdoe en hopelijk gauw tot

snel binnenkort.

grundsätzlich verboten