Oh ja, de kinderen

Ik had beloofd dat ik het weer es over ons kroost zou hebben, dus vandaar dit blogje. Daar zijn die talloze momenten dat onze oudsten mij met mijn eigen teksten om de oren slaan. Waarbij "beter een gat in je broek (jas, kleurplaat, pannenkoek of verzin iets anders), dan andersom,"nog één van de liefelijke is die ze mij voorhouden. Een enkele keer rapen ze hun moed bij elkaar, kijken mij errug serieus aan en vragen; "Had ik het tegen jou? Nee? Dan hoef je je er ook niet mee te bemoeien." Enigszins afhankelijk van mijn humeur/nachtrust/cyclus kan ik daar stiekem heel erg om lachen of iets minder stiekem heel erg over uit m'n slof schieten. Brutale apen dat het zijn. ;)

Waar de Jul en Jut steeds langer gezellig kunnen samen spelen, beginnen ze toch wel een beetje last te krijgen van onze lopende bulldozer Jetje, die zich aan geen enkele spelregel stoort en denkt dat ieder bouwwerk per definitie een variant op jenga is, en het dientengevolge verdient omgegooid te worden. "Neehee, wat doe je nou?!"hoor ik soms, gevolgd door een hardgrondige zucht. "nee, dat is niet van jou! Zo gaat het stuk!" Waarna ik onze dreumes vrolijk hoor lachen en de creatie in kwestie evengoed om zeep geholpen wordt. Zo'n zusje is natuurlijk om heel erg moe van te worden. Maar soms moet je je kleine zus even verdedigen tegenover je moeder. Bijvoorbeeld als je moeder middenin de ochtendspits tegen je zusje zegt; "nu even opschieten met je fles, freule." Dan is je plicht als grote broer om het voor je zusje op te nemen; "nou mama! Jetje is geen babypaard! (veulen, voor wie het ff nie volgt en mijn whatsapp updates niet leest).

Vanavond vertrok de chef met Jul voor deel 1 van het plezante gebeuren dat Avondvierdaagse heet. Ze deden hun schoenen aan, pakten hun jas en ritsten hun rugzakken dicht. Jetje stond dat van een afstandje te bekijken. Toen stapte ze resoluut naar de gang, pakte haar rugzakje en haar jas en kwam ermee naar papa. "Nee, jij kunt niet mee,"werd haar te verstaan gegeven. Toen papa en zuslief even later zónder haar naar buiten liepen en de voordeur achter zich dichttrokken, brak Jetje los in een enorm verongelijkt gehuil. Ze vond zelf dat driehonderd meter kunnen lopen ruim genoeg was om er op één avond 5 kilometer doorheen te jagen. Tweede pinksterdag vierden we de verjaardag van mijn moeder. met alle kinderen en kleinkinderen zaten we op zeker moment aan het toetje; iedereen die wilde, kreeg een ijsje. Jetje wilde zeker wel, en ze zat een tijdje plezierig met haar ijsje te rommelen. Toen ze op enig moment steeds fanatieker bezig ging om de kinderstoel onder te kwasten met het koude plakspul, vond ik het een goed idee om haar het ijsje af te pakken en te ruilen voor een doekje waarmee ze zichzelf en de kinderstoel kon poetsen. Boy, I was wrong. Tussen mijn stoel en de kinderstoel van Jetje, zat een driejarig neefje wél vrij voorbeeldig z'n ijsje op te likken. Jetje zag haar kan schoon; ze mepte neefje in z'n gezicht en probeerde met haar andere hand het ijsje af te pakken. Neefje keek even verbaasd op, maar was verder niet van plan om z'n ijsje in te leveren. Ik schoof neefje met stoel en al een beetje buiten Jetjes bereik, maar dat was maar een kortstondige oplossing. Want aan Jetjes andere zijde zat een ánder neefje met z'n ijsje. Dus het lekke Jetje een puik idee om hetzelfde trucje van daarvoor nog eens uit te halen. Maar voordat ze zover was, viste ik haar maar gauw uit haar stoel zodat zíj weer lekker kon rond scharrelen en de neefjes rustig hun ijsjes op konden smikkelen. Dit alles belooft nog wat voor het moment dat Jetje gaat (peuter)puberen...